LOCHEM – Afgelopen jaar wist Bart Veeze wereldkampioen in de categorie vijfjarige dressuurpaarden te worden met zijn paard Red Viper. Een indrukwekkende prestatie, maar voor Veeze is het niet iets wat zijn leven drastisch verandert. “Het is supermooi en loon naar werken, maar uiteindelijk gaat het gewoon door,” vertelt hij nuchter. Zijn pad naar de top begon al op jonge leeftijd, en was niet altijd even makkelijk.
Door Maxim Textor
Carrière pad
De liefde voor paarden begon bij Veeze al vroeg. “Mijn zus begon met rijden en ik wilde ook,” herinnert hij zich. “Toen ik vijf was, begon ik op manegepony’s.” Zijn talent en doorzettingsvermogen brachten hem al snel naar de nationale en internationale sport. “Toen ik veertien en vijftien was, reed ik het EK bij de pony’s. Daarna volgde de overstap naar de paarden en ook daar heb ik bij de junioren het EK gereden.”
De stap naar de internationale top kwam mede door een gunstige samenloop van omstandigheden. “Mijn pony werd verkocht en de kopers investeerden mee in een nieuw paard voor mij. Daardoor had ik meteen weer een goed paard en kon ik aansluiten bij de junioren en jonge ruiters.” Hij benadrukt hoe cruciaal de kwaliteit van het paard is in de dressuursport. “Als ruiter kun je nog zo goed zijn, maar zonder een goed paard kom je er niet.”
Obstakels
De route naar succes was niet zonder hobbels. “School ging nooit zo goed,” geeft Veeze toe. “Ik bleef een keer zitten op de basisschool en later weer op de middelbare school. Toen ik bij klasgenoten terechtkwam die twee jaar jonger waren, besloot ik te stoppen.” Hij ging de opleiding paardenhouderij in Barneveld doen en volgde daarna de paardenopleiding in Deurne, waar hij toch uiteindelijk zijn MBO-diploma behaalde.
Naast de educatieve uitdagingen was er ook het sociale aspect dat soms wel lastig was. “Paardrijden is een individuele sport en dat betekent soms offers. Terwijl mijn leeftijdsgenoten uitgingen, was ik op concours.” Toch heeft hij geen spijt van zijn keuzes. “Soms dacht ik wel: mis ik iets? Maar uiteindelijk is dit wat ik het leukste vind.”
Wisselwerking
Een van de belangrijkste aspecten van dressuur is de connectie tussen ruiter en paard. “Het klikt niet altijd met elk paard, hoe goed ze ook zijn,” legt Veeze uit. “Ik kan bijvoorbeeld goed overweg met hengsten, maar merries liggen mij minder.” Dit onderstreept hoe belangrijk het is om het juiste paard te vinden. “Soms komt er een paard dat niet bij mij past, maar bij een andere ruiter juist wel. Of andersom.”
Daarnaast werkt Veeze uitsluitend met paarden van eigenaren. “Ik heb zelf geen paarden. Ik ben afhankelijk van wat ik aangeboden krijg. Soms komt er een heel goed paard dat verkocht wordt, en dan moet je weer opnieuw beginnen.” Toch ziet hij hier ook de charme van in. “Het is altijd een leuke zoektocht om een nieuw paard te leren kennen en ermee te groeien.”
Bijgelovig
Bart geeft toe zelf heel bijgelovig te zijn. “Als ik paarden invlecht, moeten het er negen zijn,” lacht hij. “En als een paard goed presteert met een bepaald hoofdstel of zadel, dan moet dat de volgende keer weer hetzelfde.” Maar als het een keer minder gaat? “Dan moet alles juist weer anders!”
Onbekende sport
De toekenning van een sportpenning was een aangename verrassing voor Veeze. “Ik wist van niks, dus dat was leuk.” Hij merkt dat paardensport niet altijd even zichtbaar is voor het grote publiek. “Veel mensen begrijpen de sport niet goed. Of ze kennen alleen de absolute top, zoals Anky van Grunsven, of ze denken dat je nog op de manege rijdt. Terwijl er zoveel niveaus tussen zitten.”
Toekomstplannen
Voor Veeze blijft de toekomst spannend en onvoorspelbaar. “Ik hoop natuurlijk dat er een paard komt waarmee ik de Olympische Spelen kan rijden, maar tegelijkertijd moet er ook geld verdiend worden.” Het blijft een balans tussen sportieve ambities en de realiteit van de paardensport. “Maar zolang ik steeds weer een nieuw plan kan maken, blijft het een geweldig avontuur.”
Bart met zijn paard Red Viper. Foto: Melanie Brevink-van Dijk
